Bij mijn dochter in België lees ik graag lokale kranten en de personeelsadvertenties. Een gevalletje van beroepsdeformatie, ik weet het, maar ik doe er niemand kwaad mee. Zo lees ik dat de Matrassenkoning in Borsbeek een Gerant zoekt, de firma Dumobat een Werfleider en een timmerbedrijf in Hoogstraten een Schrijnwerker. Veel bedrijven in België werven zonder tussenkomst van bureaus, meestal voor vaste voltijdbanen. Hoe anders is de situatie 30 kilometer noordelijker. In Nederland lopen vacatures, enkele grote bedrijven uitgezonderd, via uitzend- en detacheringsorganisaties. Ongeveer 70% van de werkzame beroepsbevolking heeft een vast contract, de overige flex-schil bestaat uit zelfstandigen met en zonder personeel, mensen met een tijdelijk- of nul-urencontract en oproep en uitzendkrachten. De werkloosheid neemt af, maar oudere werkzoekende merken daar weinig van. Neem Kees, een werkloze metaalarbeider, 57 jaar, nog 11 jaar voor zijn AOW. Hij solliciteert zich gek. Soms krijgt hij een afwijzing, meestal hoort hij niets. Mijn verbazing was groot toen ik in een huis-aan-huis blad een advertentie zag met de tekst: ‘Te oud voor een baan? Niet voor ons, wij zijn per direct op zoek naar 1e automonteurs 55+ (parttime).’ Car Service Direct in Weesp biedt een afwisselende baan, flexibele werktijden, goede verdienste en bij gebleken geschiktheid een vast contract. Dat kan niet waar zijn, dacht ik, en ging op bezoek bij Theo, de directeur. Theo, een karakteristieke man, garagehouder, projectontwikkelaar, lid in de Orde van Oranje-Nassau, kunstliefhebber, heeft een nuchtere kijk op de wereld. Hij belt de sollicitanten, tot hun eigen verbazing, persoonlijk terug. Sommige heeft hij uitgenodigd voor een goed gesprek. Theo: “Ik heb een paar jonge monteurs lopen en dan is een oudere monteur goed voor het team.” Waarom werkt Theo niet met flexcontracten en bureaus, zoals de meeste MKB-collega’s? ‘Waarom doen bedrijven dat?’ vraagt hij en geeft zelf het antwoord: ‘om alle risico’s uit te sluiten. Ik geloof in mensen en ben niet zo bang voor risico’s. Soms hebben ouderen een gat in hun CV als ze er lang uit zijn. So what, als het gat niet te groot is leiden we ze op. Ouderen zijn loyaal en gaan niet snel weg. Jonge monteurs stappen op zodra ze hun opleiding af hebben. Dus wat is risico?’ Uit eigen ervaring weet hij dat arbeidsongeschiktheid een financieel risico is. Hij hoopt dat de politiek daar snel wat aan doet. Theo, fit en energiek, 70 jaar, heeft geen probleem met leeftijd. Er werken meer ouderen in zijn bedrijf. “En die werken,” volgens Theo, “met plezier en naar tevredenheid.” Hij kijkt naar mijn grijze kop en zegt, ‘zou u de hele dag thuis willen zitten?’ ‘Dat is niet mijn ambitie,’ zeg ik. ‘Nou dan!’ Ik hoop dat zijn nuchtere aanpak navolging krijgt. Hij doet het niet vanuit een sociale overtuiging. Het is een zakelijk visie gecombineerd met mensenkennis en verantwoording nemen die hem drijft om kansen te bieden aan oudere vakmensen. En dat is best uniek, net als Theo.
5 maart 2017